Godzina Jezusa

Wielokrotnie i w różnych okolicznościach Jezus używa słowa «godzina», określając nim ustalony przez Ojca moment dokonania dzieła zbawienia.

Mówi o tym od początku swego życia publicznego podczas godów weselnych w Kanie Galilejskiej, kiedy Matka prosi Go, by pomógł nowożeńcom, którzy znaleźli się w kłopocie z powodu braku wina. Wzbraniając się początkowo przed przyjęciem tej prośby, Jezus mówi do Matki: «jeszcze nie nadeszła godzina moja» (J 2, 4).

Z pewnością chodzi o godzinę pierwszego objawienia mesjańskiej mocy Jezusa. Godzina ta jest szczególnie ważna, co potwierdza przekaz ewangeliczny w końcowym fragmencie, gdzie cud przedstawiony jest jako «początek» znaków (por. J 2, 11). W tle pojawia się jednak godzina męki i uwielbienia Jezusa (por. J 7,30; 8,20; 12,23-27; 13,1; 17,1; 19,27), kiedy dokona On dzieła odkupienia ludzkości.

Czyniąc ten «znak» dzięki skutecznemu pośrednictwu Maryi, Jezus objawia się jako mesjański Zbawiciel. Pomagając nowożeńcom, w rzeczywistości sam rozpoczyna swe dzieło Oblubieńca, otwierając gody weselne, które są obrazem Królestwa Bożego (por. Mt 22, 2).

Wraz z Jezusem przychodzi godzina nowych relacji z Bogiem, godzina nowego kultu: «Nadchodzi (...) godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie» (J 4, 23). Podstawą tego powszechnego kultu jest fakt, że Syn, stając się człowiekiem, dał ludziom możliwość uczestniczenia w swym synowskim kulcie oddawanym Bogu.

«Godziną» jest również ta, w której objawia się dzieło Syna: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym» (J 5, 25-26).

Wielką godziną w dziejach świata jest ta, w której Syn oddaje życie, aby Jego głos dotarł do ludzi pozostających w ucisku grzechu. Jest to godzina odkupienia.

Całe ziemskie życie Jezusa zmierza do tej godziny. W chwili trwogi, tuż przed męką, Jezus mówi: «Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę» (J 12, 27).

Wypowiadając te słowa, Jezus odsłania wewnętrzny dramat, który rozgrywa się w Jego duszy w oczekiwaniu na zbliżającą się ofiarę. Mógłby poprosić Ojca, by ta straszna próba została oddalona. Ale nie chce uciekać przed bolesnym przeznaczeniem: «dlatego przyszedłem». Przyszedł, by złożyć ofiarę, która wysłuży zbawienie ludzkości.

Tę dramatyczną godzinę zdecydował i wyznaczył Ojciec. Nieprzyjaciele nie mogą pojmać Jezusa, zanim nie wybije godzina wybrana przez Boga.

Wielokrotnie podejmowano próby zatrzymania Jezusa lub zgładzenia Go. Opisując jedną z tych prób, Janowa Ewangelia ukazuje bezsilność nieprzyjaciół: «Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła» (7, 30).

Kiedy godzina nadchodzi, staje się również godziną nieprzyjaciół. «To jest wasza godzina i panowanie ciemności» — mówi Jezus do «arcykapłanów (...), dowódcy straży świątynnej i starszych, którzy wyszli przeciw Niemu» (Łk 22, 52-53).

Wydaje się, że w tej godzinie ciemności nikt nie jest w stanie powstrzymać niszczycielskiej siły zła.Jednakże i nad tą godziną panuje Ojciec. To On zezwoli nieprzyjaciołom Jezusa, by Go pojmali. Ich czyn wpisuje się w sposób tajemniczy w ustanowiony przez Boga plan zbawienia wszystkich.

Godzina męki jest więc bardziej godziną Chrystusa niż nieprzyjaciół, jest godziną spełnienia się Jego misji. Z Ewangelii Janowej dowiadujemy się, jakie było wewnętrzne nastawienie Jezusa na początku Ostatniej Wieczerzy: «Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował» (J 13, 1). Jest to więc godzina miłości, która posuwa się «do końca», to znaczy do ostatecznego daru. Chrystus objawia nam w swej ofierze miłość doskonałą — nie mógł kochać nas bardziej!

Ta decydująca godzina jest jednocześnie godziną męki i uwielbienia. Według Ewangelii św. Jana jest godziną, w której Syn Człowieczy jest «nad ziemię wywyższony» (12, 32). Wywyższenie na krzyżu jest znakiem wywyższenia do chwały niebieskiej. Wtedy to zacznie się okres nowych relacji z ludzkością, a w szczególności z uczniami, co zapowiada sam Jezus: «Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu» (J 16, 25).

Ostateczną godziną jest więc ta, w której Syn wraca do Ojca. W niej to wyjaśnia się sens Jego ofiary i ukazana jest wartość, jakiej nabiera ta ofiara dla ludzkości odkupionej i powołanej do zjednoczenia się z Synem podczas Jego powrotu do Ojca.

Jan Paweł II